chocolade

Vroeger kon ik gemakkelijk een hele BonBonBloc op. Of een 200-grams Cote d’Or Puur met hazelnoten.
Chocola was m’n grote liefde. Ik at het vaak. En veel.

Ik heb altijd chocola in huis. En als dat op is, vergrijp ik me aan beschuiten met roomboter en hagelslag.
Sinds ik onder hypnose ben geweest heb ik de schade altijd goed kunnen beperken. Ik at nog elke dag chocola. Geen hele repen meer. Gewoon een klein stukje.
Dat ging lang goed. Tot een dikke maand geleden.

Alles kan ik goed laten staan. Chips, friet met mayo, alle soorten kaas of zure matten. Tot mijn grote spijt nam chocola de overhand.
Een klein stukje werd een groot stuk. En een groot stuk nóg groter.
En toen voelde ik dat het niet goed was.
Het moest anders.

De hypnosejuf had me ooit verteld dat ‘een afkeer van chocola’ bestaat. Dat zou betekenen dat ik nooit meer chocola zou willen. Geen M&M’s meer als ik met Moraal op de bank zit. Nooit meer een Snickers, Mars of Twix als ik een schoolreisje heb.
Nooit meer hemelse chocolademousse in mijn favoriete restaurant.

Ik zag dat totaal niet zitten. Een leven zonder chocola bestaat voor mij niet. Hoe zou ik ooit Pasen te boven komen? Of Sinterklaas?
No way.
Bovendien zit er in chocola ook een stofje wat je bijzonder gelukkig maakt. Nou mensen, ik kan jullie vertellen, dat stofje ben ik nooit tekort gekomen. Ik ben altijd de gelukkigste vrouw op aarde geweest.

De laatste maand wenste ik vaak dat ik geen chocola zou lusten.
De hypnosejuf probeerde het nog te relativeren: ‘Chocolade heeft geen piemel. Ook geen inkomen. Dus wat heb je er dan aan?’
Ze had gelijk. Maar dat kon me eigenlijk niks schelen. Liefdes zonder inkomen kunnen ook geweldig zijn. Chocola – Lien: één – nul.
Ik had verloren.

Na lang intern beraad heb ik besloten om een chocolade-aversie te laten creëren bij mijn eerstvolgende hypnosesessie.
Op koningsdag zou ik afscheid nemen van mijn beste vriend. Het was toch al een koude shitdag met veel regen. Dit kon er nog wel bij.

Ik mocht van Moraal bonbons uitzoeken in mijn lievelingswinkel vol ijs en chocola.
Ik nam ze mee naar huis en zou er ’s avonds afscheid van nemen. Ritueel. Met veel bombarie. Met lievelingsmuziek en zo.
Ik zou er nog nét niet in tranen bij uitbarsten.

En zo geschiedde.
Ik zette een bak thee en verorberde in no-time drie van de vier bonbons. Eentje zou ik bewaren om te testen of ik die dan, na de hypnose, écht niet meer zou lusten.
Voldaan ging ik slapen.

De volgende dag ging ik vol goede moed naar de hypnosejuf.
Ik ging het ‘uitmaken’ met mijn allerliefste vriendje Chocola. Ze nam me goed onderhanden. Het was heel fijn. Een soort ehm… bevrijding of zo.
Wat kan een mens gelukkig zijn.

De bonbon die ik bewaarde ligt er nog steeds. Ik hoef hem gewoon niet meer.
Dus. Als iemand nog wil…

Koffie?