Ik ben vergeetachtig.
Dat is zorgwekkend, want een paar jaar geleden was het nog lang niet zo erg als nu.
Ik takel af. Het zal de leeftijd wel zijn.
Ik vergeet spullen uit de vriezer te leggen voor het avondeten van de
volgende dag. Ik kom er pas achter als ik op school ben, en het dus te laat is.
Ik kan drie of vier keer bedenken dat ik nu ECHT pleepapier moet meebrengen van de supermarkt, omdat ik anders in de problemen kom. Rij ik naar de supermarkt, doe ik boodschappen en guess what? Er ligt van alles in m’n mandje. Behalve pleepapier.
Ik vergeet ook vaak welke leerlingen moeten nablijven en waarom ze moeten nablijven.
De ‘Brave Hendriken’ staan keurig in mijn lokaal na school. Die krijgen hun gesprek. En misschien wel straf.
De raddraaiers die niet op komen dagen komen er onderuit. Schandalig.
Als ik het niet opschrijf, vergeet ik het. Echt.
Ik kom ook niet op ‘gegevens’. Ik moet echt héél lang nadenken. En ik moet alles terugzoeken. Ik bewaar tegenwoordig ook alle mailtjes.
Laatst was ik dus vergeten dat ik kaas gekocht had. Ik dacht op maandag: ‘Huh? Ik had toch kaas gekocht afgelopen zaterdag?’ Ik wist het zeker. Maar er lag geen kaas in de koelkast. En toen vond ik een paar dagen later die kaas in de vriezer. Ik kon me totaal niet meer heugen dat ik hem daarin heb gegooid. Wie gooit er nou kaas in de vriezer?
Gelukkig kan kaas prima in de vriezer bewaard worden. Lang leve Google.
Ik vergeet, ondanks de meldingen op Facebook, verjaardagen. De hele week denk ik: ‘Vergeet geen kaartje te sturen’. Wat ik dus vervolgens wél vergeet. En dan is het te laat voor een kaartje, dan denk ik: ‘Ik stuur wel een appje’. Nou ja, en dat vergeet ik dan dus ook.
Ik weet ook heel vaak namen niet meer. Als ik mensen kort kende, en lang niet meer gezien heb… hopeloos.
Vraag me ook niet welke leerlingen ik vorig jaar in mijn mentorklas had. Van de 15 weet ik nog ongeveer de helft.
Koppen herken ik wel (ze komen wel eens terug om rapporten te showen) maar de namen… mijn hemel. Erg. Echt erg.
Ik vergeet ook altijd hoe de kinderen heten van mensen die ik lang niet gezien heb. Dan wil ik heel belangstellend en sociaal vaardig naar de kids informeren… shit.
‘Hoe is het met de kleine? Alles goed?’ (Ik kom er gelukkig altijd mee weg.)
Ik vertel ook tig keer hetzelfde verhaal tegen iemand. Tegenwoordig vraag ik: ‘Heb ik dat al verteld?’
Als mensen zuchtend ‘Ja al vier keer, Lien’ zeggen, weet ik genoeg.
Er zijn ook dingen die ik NIET vergeet. Driehonderdduizend nutteloze feiten. De afkorting van THC. De precieze afstand van een marathon. Waar ik de Grote Beer kan zien als het helder is. Dat een oliebol minder calorieën bevat dan een appelflap. Dat muizen niet tegen pas geknipt haar kunnen.
Maar ja. Wat heb ik eraan?
Helemaal niks.
