Ik was ingedeeld bij de les ‘lekker puzzelen’, met leerlingen die gekozen hadden om een uurtje per week te puzzelen. Om de sociale vaardigheden te trainen. Of ter ontspanning. Want soms hebben kinderen heel veel stress. Lees meer
ambitieus
Ik was ingedeeld bij de les ‘lekker puzzelen’, met leerlingen die gekozen hadden om een uurtje per week te puzzelen. Om de sociale vaardigheden te trainen. Of ter ontspanning. Want soms hebben kinderen heel veel stress. Lees meer
Mijn klas, bestaande uit 17 leerlingen, is ‘op de radar’. Dat is niet hetzelfde als ‘maakt netjes al het huiswerk’.
Ik heb met een aantal leerlingen 1 op 1 contact. Sommigen melden zich alleen als het moet. Zoals afgelopen donderdag. Het zou de laatste bijeenkomst voor de vakantie zijn. Tijd voor wat zalvende woorden van de juf. Lees meer
We zaten er een beetje doorheen allemaal. Een druk schooljaar, een aantal ingrijpende veranderingen waar we allemaal aan moesten wennen en die best wat energie kostten. Iedereen had het druk en daardoor zagen we elkaar te weinig in de docentenkamer. Vonden we.
De carnavalsvakantie was net voorbij maar eigenlijk hadden we nog niet zoveel zin om weer te beginnen. Zoals altijd na een vakantie…
Gelukkig zijn er dan altijd mensen die precies op het juiste moment een enorme boost in het hok gooien. De wiskundejuf, de ondersteuningscoördinator en de orthopedagoog organiseerden stiekem de allereerste ‘Mes & Vork-dag’.
Dit is het idee:
Elke eerste maandag van de maand een lekkere lunch, gemaakt door 3 collega’s. Maandag is een lange vergaderdag en de leerlingen zijn al vroeg naar huis. Dan hebben we net iets meer tijd dan de gebruikelijke 15 minuten om te lunchen.
Op ‘Mes & Vork-dag’ neemt iemand ‘de Vork’ over en verzamelt twee mensen om zich heen die samen de lunch voor de volgende maand gaat regelen. Easy Peasy. Denk je dan.
Maar nee.
Uit betrouwbare bron begreep ik dat er zondagavond laat nog een appje de deur uit ging. Dat morgen de eerste ‘Mes & Vork-dag’ was. Toen bleek dat iedereen dat eigenlijk vergeten was. De ondersteuningscoördinator schraapte op zondagavond nog wat ‘restjes’ uit de voorraadkast en koelkast bij elkaar. De wiskundejuf had helemaal niks in huis dus die rende maandag om 12:30 uur nog snel naar de Turk voor een stapel pizza’s. En ik geloof dat de orthopedagoog ook niet helemaal voorbereid was.
Hilarisch. Maar dat maakte niks uit. Want om 13:15 uur sharp stond de docentenkamer vol met lekker eten.
Twee prachtige schalen met overheerlijke salades, brood met smeersels, Turkse Pizza en om het af te maken gezellige servetjes met fleurige bloemetjes. Iedereen zat heerlijk te kletsen en te smullen.
Het was zo gezellig dat de vergadering van 13:30 uur een halfuurtje werd uitgesteld.
‘Schrijf mij maar op voor de volgende maand’, riep de scheikundejuf enthousiast.
‘Dan doe ik met je mee’, riep ik snel. Het kan maar gebeurd zijn he?
‘Ik ook!’ riep de teamleider.
Yes! We hadden er zin in. We zouden een lekkere soep gaan maken. En een salade. De scheikundejuf zou natuurlijk haar befaamde ‘gekruide gehaktballetjes’ maken. Die zijn alom geroemd. Die wil je niet missen.
Maar ja. Corona he? Die gooide roet in het eten. Gelukkig laten wij ons niet kisten.
De ‘Mes & Vork-dag’ van april 2020 kan gewoon doorgaan hoor.
Iedereen kan gewoon thuis de balletjes van de scheikundejuf maken.
Ze legt uit (en ik citeer):
‘500 gram gehakt mengen met 1 ei en 1 zakje ‘mix voor nasi. Op gevoel een beetje paneermeel erbij. ‘Het moet niet te nat zijn, en ook niet te droog. Het moet een beetje ertussenin. Een beetje plakkerig of zo. En dan bakken in de pan. Dat is het. Meer is het niet. Zo simpel!’
Nou. Als iedereen dat dan vanavond even doet, dan hebben we morgen alsnog een gezellige ‘Mes & Vork-dag’.
Op veilige afstand.
In Microsoft Teams.
Dat thuiswerken is best te doen. Zorgen dat je lessen online komen, corrigeren wat binnenkomt, checken of alles daadwerkelijk gedaan en gezien wordt.
Af en toe een kopje koffie in de zon. Het is tenslotte lente. Lees meer
Afgelopen dinsdag kwam ik op mijn werk. Een leerling gaf mij een hand. ‘Ehm…’ Ze viel even stil. ‘Gecondoleerd’ fluisterde een andere leerling in haar oor.
‘Gecondoleerd, juf. Ik wilde bijna gefeliciteerd zeggen. Maar goed dat ik dat niet per ongeluk deed’.
‘Hoe is het met u?’
‘Wie is er dood?’ schreeuwde een andere leerling. Lees meer
We zijn bij ‘erfelijkheid’ aanbeland. Niet het favoriete onderwerp van de leerlingen. Best moeilijk; die chromosomen en dat DNA.
Als de stijltang in beeld komt om de begrippen fenotype en genotype uit te leggen wordt het ineens best interessant. Lees meer
‘Wil jij even deze ouders bellen en vragen of wij hun telefoonnummer aan PSV mogen geven. Hun kinderen mogen volgende week de vlag dragen. Bij de wedstrijd in de Champions League.’
Ik kreeg een briefje in m’n hand gedrukt met twee namen. Ik moest nog even graven… ik had kennis gemaakt met de klas voor de zomervakantie. Maar die was zo lang en heet, dat ik even niet meer wist om wie het ook weer ging.
Het eerste telefoontje was in dit geval naar een verzorger. Hij was laaiend enthousiast. Het was een leuk telefonisch kennismakingsgesprek. Ik kijk nu al uit naar de eerste ouderavond.
Het tweede telefoontje had wat meer voeten in aarde. Ik had 4 telefoonnummers in Magister staan, maar er werd nergens opgenomen.
Ik besloot een mailtje te sturen.
Dinsdag had ik nog geen reactie. Ik besloot de jongen zelf naar het juiste telefoonnummer van zijn ouders te laten vragen. Helaas. Het was offerfeest en de jongen was niet op school.
Ondertussen belde PSV ‘of het al gelukt was’. Nee dus. But I was working on it.
Woensdag dan. Zijn ogen straalden toen ik het hem vertelde. YES! De vlag dragen! Wat kunnen jongetjes blij zijn, zeg!
Ik zei dat we eerst z’n moeder moesten spreken voor toestemming. Of hij morgen een nummer wilde meenemen waarop ze bereikbaar zou zijn. ‘M’n moeder is op vakantie. Mag het ook van m’n vader zijn?’
Ondertussen had PSV al 3 keer gemaild, gebeld én geappt of het zou gaan lukken. Ik legde de situatie uit. ‘Ik moet het eigenlijk vanmiddag weten’, zei de lieve juf van PSV. ‘Anders moeten we op zoek naar een andere jongen.’
Voor hij woensdag naar huis ging snelde ik nog naar de jongen toe. ‘Je vader MOET meteen uit school bellen. Meteen. Uit school. Zeg je dat tegen hem?’
‘Ja juf’.
‘Niet vergeten hoor! Anders gaan ze iemand anders zoeken’.
‘Wilt u het op een briefje schrijven?’ vroeg de jongen. Ik pakte een geel plakbriefje en noteerde de boodschap.
‘Mag het op een proefwerkblaadje? Dat voel ik beter in m’n broekzak zitten’.
Voor de zekerheid zette ik óók nog een groot groen kruis op zijn hand.
De jongen snelde naar huis.
PSV werd ongeduldig. Begrijpelijk. Dingen moeten geregeld worden. Het was inmiddels donderdag.
Tegen half vijf kwamen vader en zoon naar school. Ik was er niet dus een collega nam het telefoonnummer aan.
PSV en ik hadden afgesproken dat er voor vrijdag 11.00 uur contact moest zijn met ouders. Daarna zou het over gaan. Meteen om 8.00 uur hing ik in de telefoon. Er werd niet opgenomen! De wanhoop was nabij. Ik zag de bui al hangen.
Ik had nog 3 uur de tijd. Het enige wat ik nog kon bedenken was om hem meteen als hij op school aan kwam, weer naar huis te sturen. Om een telefoonnummer te halen wat wél werkte.
Wéér verscheen hij niet op school.
De mentor-moed zakte me een beetje in de schoenen. Zo sneu als dit niet door zou gaan!
Gelukkig belde vader een paar minuten later. Hij mocht mee naar PSV hoor!
Het heeft me wat stress gekost. En dat terwijl ik me voorgenomen had ‘rustig aan’ te beginnen de eerste schoolweek.
Ik kon met een gerust hart weekend gaan vieren.
Op de valreep kwam het goed.
Een hele poos geleden gaf ik gehoor aan een oproep op Facebook. Dat doe ik bijna nooit. Maar deze was leuk.
Ik weet niet meer precies hoe de oproep ging en hoe ‘leuk’ het ingepakt werd maar er werd gevraagd om verhalen.
Verhalen van mensen die voor de klas staan. Lees meer
Eigenlijk moet ik wiskunde oefenen.
Ik. Die al dyscalculie had voordat het überhaupt bestond.
Ik ga een opleiding doen. Of eigenlijk móet ik een opleiding doen. Ik moet mijn bevoegdheid halen om les te mogen geven op het VMBO.
Huh? Lien? Jij staat toch al voor de klas?
Ik sta inderdaad al 15 jaar les te geven op een VMBO. Een geweldige school voor kinderen met allerlei leerproblemen en stoornissen als autisme en ADHD. Ze hebben extra begeleiding nodig. Ik ben mentor en geef biologie en Nederlands.
Er is vooralsnog niks aan de hand. Ik sta boven de stof en leerlingen halen meestal mooie resultaten. Ouders zijn tevreden, net als collega’s en leerlingen. En ik zelf natuurlijk. Ik heb de leukste baan die er is. Meestal dan he?
Lees meer
Sybrand van Haersma Buma wil dat kinderen op school weer het Wilhelmus gaan zingen. Staand. Met hun hand op hun hart. Nee, dat laatste weet ik niet zeker hoor.
Maar zo zag ik het voor me. Een klas van 25 tot 30 kinderen die allemaal braaf naast hun tafeltje staan, met hun hand op hun hart. Lees meer
Ferme vrouw | schrijft verhaaltjes | (Sinterklaas)-theater | docente | concerten | festivals | heimwee | wielrennen kijken | sushi | kaas | rosé & thee
Die ene gymleraar
Elk jaar sluiten we met leerjaar 2 het schooljaar af op Aquabest. En elk jaar is het een beetje spor...
