Waarschuwing: Onderstaande tekst bevat informatie over de inhoud en/of afloop van het verhaal
Ik had goed geslapen. Niks geks gedroomd. Geen nummers die mijn gedachten beheersten. Geen rare gevoelens in mijn buik.
Geen voortekenen. Niks.
Of jawel. Een dikke, DIKKE puist op m’n voorhoofd. Daarmee kon ik natuurlijk niet op TV.
Alles was héél gestructureerd. De jassen uit Ons Dorp hingen bij de jassen van Oude Pekela. Meteen ging de scanner aan. Op zoek naar mede dorpsgenoten. Al gauw kwamen we wat bekenden tegen. De sfeer zat er goed in. Maar dat is de bedoeling he? Groepscohesie. Het ‘wij-gevoel’.
Na het inchecken stonden daar allemaal mooie meisjes en mooie jongetjes met een welkomst-jus d’orangetje.
We kwamen in een grote ruimte waar we een lunch aangeboden gekregen.
De broodjes waren ietwat kleffig, maar lekker. Het servies was mooi.
En toen moesten we wachten. Héél lang wachten. Er huppelde af en toe een ‘Postcodekanjer’ voorbij. Zo noemt Linda dat.
Een ‘Postcodekanjer’ is zo’n prachtig mooi, ietwat te dunnig meisje in een glitterjurkje. Met glitterschoentjes. En een koffertje in haar hand. Ze waren nog niet opgedoft maar aan de grote rollers in het haar zag je wel dat ze er wat mee te maken hebben.
Na een paar uur mochten we eindelijk de studio in. Zoals we inmiddels gewend waren ging ook dit héél gestructureerd. Per postcode werden we in een vak gestopt.
De studio is veel kleiner dan het op TV lijkt.
En toen was daar ineens ‘de Entertainer’. Mijn hemel. In no-time waren we wérkelijk het ‘klapvee’ waar de Heideroosjes ooit een nummer over zongen. Er werden schlagers ingezet om ons zo snel mogelijk ‘los’ te krijgen. We leerden het verschil tussen kleine bescheiden applausjes, en mega-joelende uit-je-dak applauzen. Die moesten we 10 keer oefenen. En daarna moesten we nog een stuk of wat ‘waves’ uitvoeren.
Na 10 minuten stond het eelt me al op de handen.
De Entertainer nam korte, nietszeggende interviews af. Vragen als: ‘Hoe lang hebben jullie in de auto gezeten’ en ‘Wat zou je doen als…’ werden op ons afgevuurd.
We oefenden wat met de stemkastjes en de deskjes.
Pas toen de Entertainer 100% tevreden was, kwam Linda.
Linda is lief. Maar écht!
Ze deed een praatje, Ze vertelde dat haar onderrok optrok als ze liep, en dat ze er een hekel aan had om achter de ‘postcodekanjers’ van de grote showbizztrap af te moeten.
Want ja. Op TV lijk je dikker.
Linda had hakken aan tot de hemel. Ze kon er éigenlijk niet op lopen. Ze deed haar best, maar het ging traag en voorzichtig. Daarom was er altijd een mannetje bij haar. Om haar te ondersteunen op de trapjes die ze op en af moest.
Linda moest die avond nog naar de uitreiking van de Televisier-Ring. Haar programma ‘Divorce’ was genomineerd. Ze had dus een béétje haast.
Gelukkig is Linda een vakvrouw, en hoefde er bijna niets opnieuw.
Het bed, de stereoset, de reis naar Lapland, de 500 euro voor het hele vak én de auto gingen aan onze neus voorbij. Laat staan het mega-geldbedrag van vijf miljoen euro.
Alles, of nou ja, bijna alles, ging naar een gehucht in Limburg.
Als troost kregen de deelnemers een radio.
Net als Linda, met haar team van ‘Divorce’, hadden we dikke pech.
Ons Dorp kwam met niks, en Ons Dorp ging met niks weer naar huis.
Gelukkig hadden we elkaar nog.
