Het was een groot geheim. Ik had het graag met jullie willen delen maar het mocht écht niet. Tot nu.
Er waren een paar mensen die op de hoogte waren. Dat moest. Ik kon het natuurlijk niet voor me houden. Die mensen hadden strikte geheimhouding beloofd. Iets met zweren en tussen de vingers door tuffen en hand op het hart en graf van moeders of zo.
Want zó geheim was het. Niemand mocht het weten. Lees meer
Al een paar jaar achter elkaar hebben Co en ik ingewikkelde klassen. Daar hebben we zelf om gevraagd. Ik kende de klassen al uit de eerste en wist wat voor vlees ik in de kuip kreeg als mentor.
Als andere docenten er niet aan moesten denken mentor te worden van zo’n klas, wilden Co en ik de klus wel klaren. Wij vonden dat leuk. Lees meer
In het hele land werd code oranje of rood afgegeven door het KNMI. Maar dat gold niet voor onze vakantiebestemming. Het was 24 graden en op het terras zijn we verbrand.
Het was ons gewoon gegund.
Ik ging voor het eerst sinds 14 jaar een weekend weg.
We zaten in Watergang. Dat ligt onder de rook van Amsterdam. Tenminste, als de wind uit het zuidoosten komt.
Watergang is een heel klein dorp. Niet echt bruisend. Wel erg mooi. Er is veel water, veel vogels en prachtige, ongerepte natuur.
Mensen wonen er doorgaans in woonarken en er rijden heel veel bussen. Naar Purmerend en Amsterdam.
We hadden grote plannen, Moraal en ik. We zouden naar Amsterdam gaan om enorm cultureel verantwoorde dingen te doen. We zouden naar het Rijksmuseum. We zouden in een bootje varen en naar Body Worlds.
We zouden kijken of er nog tijd over was voor een stadswandeling en leuke bezienswaardigheden. We zouden alles doen wat toeristen in Amsterdam ook doen.
We zouden souvenirs kopen en kaartjes sturen. We zouden niet kijken naar calorieën en zoveel wijn drinken als we op konden.
Er waren zelfs borrelnoten.
Ik kreeg schandalig veel berichtjes via sms, app en mail. Succeswensen. Sterktewensen. Aanmoedigingen. Gelukwensen. Lovende, verzachtende, zalvende woorden. Alsof ik dood zou gaan dit weekend.
Maar we gingen alleen maar even testen. Of ik nu écht voorgoed verlost ben van heimwee.
Vrijdagavond maakten we kennis met Hennie. Hennie is een soort Mamaloe. Ze is de eigenaar van de pipowagen waar we logeerden. Hennie was gruwelijk in de weer. Alles kon en alles mocht.
Hennie verzamelt schapenvachtjes. En ze heeft verstand van interieur en wonen. Alles even stijlvol. Kan zó in de VT Wonen.
Hennie heeft een vette tuin met dubbelgezoomde Barnevelders en een gigantisch insectenhotel. Het tuinhekje is voorzien van een koeienbel.
Ze maakt ook geweldige ontbijtjes. Met wraps, croissants, sandwiches, ei, yoghurt, smoothies en vers fruit. Hennie is lief en kalm. Heel fijn.
We leenden twee fietsen van Hennie en besloten naar STROOP te fietsen. Een half uurtje naar Amsterdam Noord.
STROOP is een leuk, gezellig en lekker restaurant. Biologisch, kindvriendelijk en erg creatief. We speelden een pubquiz, gepresenteerd door Jongste Broer. Hij werkt bij STROOP.
We bakten er niet veel van, terwijl we toch heel veel goed hadden. Ik denk dat de gemiddelde Amsterdammer slimmer is dan wij. Of misschien waren we met z’n tweeën kansloos tegen teams van vijf. Dat kan ook.
Het mocht de pret niet drukken.
Van dat culturele plan in Amsterdam kwam niet veel. Wel bezochten we Body Worlds; een tentoonstelling over geluk en hoe dat dan precies werkt in lichaam en geest.
Verder hebben we gegeten, gedronken, gelezen en geslapen.
Ik heb niet gezeurd dat ik naar huis wilde. Ik heb geen buikpijn gehad.
Ik wilde niet weten hoe laat we uit de pipowagen moesten. Ik sliep als een roosje.
Ik was gelukkig. Het was relaxt en fijn.
Geen minuut heb ik last gehad van heimwee. Ongekend.
Ik denk dat ik er voor eens en altijd vanaf ben.
Ferme vrouw | schrijft verhaaltjes | (Sinterklaas)-theater | docente | concerten | festivals | heimwee | wielrennen kijken | sushi | kaas | rosé & thee
Kamp
Waar ik dus totaal niet aan gedacht had toen ik ging solliciteren op mijn nieuwe baan, was het feit ...
