Naar iets op zoek?
Posts Tagged for

Kektus Magazine

Lieve Margot (brief 6 april 2020)

Author:

Dankjewel voor jouw mooie brief. Dat Kektus niet meer bestaat, is inderdaad geen reden om af en toe nog eens onze harten te luchten. En verder is het natuurlijk altijd leuk om post te krijgen.

Dankzij Magister weet ik precies welke dag het is. Ik zit braaf elke dag lessen te verzorgen voor de kids op school.
Zoals ik me vaak gelukkig prijs dat ik geen kinderen heb, heb ik dat de afgelopen weken ook al duizenden keren gedaan.
Ik word niet afgeleid door baby’s op m’n schoot of schoolkinderen waar ik naast moet gaan zitten om het meewerkend voorwerp uit te leggen of pubers die ik tot 5 x toe uit bed moet rammelen omdat het nu ‘toch echt tijd is om aan het huiswerk te gaan’. Ik kan lekker doorwerken. Dat scheelt.

Verder geniet ik natuurlijk met volle teugen van de zonneschijn. Jammer dat m’n tuin nul aandacht gehad heeft de afgelopen maanden. Het is er ongezellig. Er liggen bladeren en takken en groene aanslag en nieuwe grassprietjes wurmen zich door de voegen van de stoep. Er staan ook (nog) geen plantjes in gezellige kleurtjes. Zo jammer.

Waar ik wel last van heb is dat ik lui ben. Zoveel tijd, zou je zeggen. Als de ‘normale’ werkdag (op afstand) erop zit, kan ik van alles. Kasten uitmesten, keukenkastjes poetsen, slaapkamers opruimen. Ik kan de muren teksen. Of een keer naar de stort rijden voor de zooi die al 10 jaar in de schuur in de weg staat. Gras uit de tegelrandjes krabben. Onkruid wieden.
Maar ik doe het niet. Op een of andere manier ben ik wat lamgeslagen of zo.
Lief en ik vinden dat we elke dag moeten bewegen. Maar ook daar heb ik geen zin in. Toch gaan we. Ik drentel mopperend achter hem aan. Maar als we na een uurtje terugkomen dan ben ik wel serieus blij dat ik toch gegaan ben.

Sinds deze week ben ik ook gestopt met ‘alles’ op TV volgen wat met Corona te maken heeft. Ik was er ineens klaar mee.

‘Je moet ook eens naar een documentaire over eekhoorntjes kijken’, zei m’n moeder. ‘Dat is echt heel leuk!’

En dat is het ook.

De sportschool is gelukkig dicht. Daar mis ik niet zoveel.
Wat ik wel mis zijn mijn kapster, mijn nageljuf, de terrasjes en de feestjes. En lekker uit eten.
Ik heb vreselijk meelij met mensen die niet zo goed alleen kunnen zijn. Of die een eigen bedrijf hebben en nul inkomsten. Met organisaties van evenementen en festivals. Met de mensen die hun ouders niet meer mogen bezoeken. En de mensen die alleen dood moeten gaan en begraven moeten worden. Vreselijk.

Ik denk ongeveer de hele dag aan artsen en verpleegkundigen. In m’n hoofd applaudisseer ik de blaren op m’n handen. In gedachten teken in harten zoveel ik kan.

En verder is het natuurlijk een beetje saai. Ze zijn m’n straat aan het herinrichten. Er komt geen kip voorbij. Behalve graafmachines en andere dingen die me ’s ochtend uit bed rammelen. Het is één grote zandbak.
Geeft niet. Het wordt vast mooi.

Sterkte Margot, met alles.

Liefs, Lien

ps. Margot is degene met wie ik een column had in de KEKTUS. Met wie ik ooit naar Antwerpen ging. Ze stuurde mij een brief vorige week. En ik stuur er eentje terug. Gezellig.

Kektus.

Author:

Er was dus een geheim project. Ik schreef erover, een paar maanden geleden. Als je dat gemist hebt kan je dat hier teruglezen.

Jullie waren best nieuwsgierig. Dat geeft niks. Dat zou ik ook zijn. Ik kan totaal niet tegen geheimen die écht geheim moeten blijven. Als je een geheim hebt, kan je dat beter niet tegen mij zeggen. Want dan vind ik dat ik het mag weten. En als dat dan niet mag, dan vind ik je flauw. Ik haat dat.
Nu was ik zelf de boosdoener. Even een leuk geheim droppen en verder nergens over praten. Foei, Ferme Vrouw!

Anyway.
Ik mag het geheim eindelijk onthullen.
Ongeveer een jaar geleden werd ik gebeld. Of ik mee wilde werken aan een nieuw blad. De naam was nog niet bekend maar het plan was dat er een vernieuwend, eigentijds blad zou komen. Met interessante, mooie artikelen. Een kwaliteitsblad. Maar het was nog allemaal onzeker. Want ondernemers moesten nog benaderd worden. En er moest nog blijken of er animo was.
Of ik, áls het allemaal door zou gaan, een column wilde schrijven. Dat wilde ik natuurlijk wel doen.
Er werd gebrainstormd en gedacht. Plannen werden gemaakt. Er werd onderzoek gedaan en ja hoor… na een paar maanden was de kogel door de kerk. De Kektus was geboren.

Kektus ploft binnenkort bij iedereen die in de Beerzen, Oirschot en Spoordonk woont op de deurmat. Hoera!

Het is nog allemaal een verrassing natuurlijk. Wat er precies in staat. En hoe mooi het eruit ziet en zo. Maar ik kan je verzekeren: het is enorm lekker voor bij de kachel op een donkere winteravond. Met thee of warme choco. Of op het strand op een hete zomerdag. Met een cocktail of een spaatje rood. Of gewoon aan de keukentafel. Of op de plee. Of in de trein.

En ik sta erin. Samen met mijn blogbuurvrouw Margot (van Ziezomargot). Een over-en-weer-column dus. We schrijven brieven naar elkaar. Brieven over allerlei onderwerpen. De fotosessie waar ik over schreef, was om wat fotootjes te maken om het zaakje wat op te leuken. We hadden lol.

Ik kijk uit naar de 23e november. Dat is nog 5 dagen.
Ben zó benieuwd hoe het er uitziet…

Jullie ook?

Oh. En in verschillende winkels in Oirschot, Spoordonk en de Beerzen is een gratis klikosticker te krijgen. Even je huisnummer erop schrijven en je kliko is voorgoed opgeleukt. Met een prikkelende Kektus.
(Wel snel zijn, want op is op. Zo gaan die dingen).

Over mij

Ferme vrouw | schrijft verhaaltjes | (Sinterklaas)-theater | docente | concerten | festivals | heimwee | wielrennen kijken | sushi | kaas | rosé & thee

RECENTE BERICHTEN

Kamp

Waar ik dus totaal niet aan gedacht had toen ik ging solliciteren op mijn nieuwe baan, was het feit ...

Twitter