Albert Heijn had bedacht dat het leuk zou zijn om een gratis diner aan te bieden.
Uit eten is altijd wel gezellig. Soms ook noodzakelijk. Vaak is er niks in huis, hebben we geen zin in boodschappen doen en vooral ook niet in koken.
Ons oog viel op een etablissement op een prachtige locatie in een klein mooi dorp.

Het restaurant is populair want toen ik ergens in september wilde reserveren, konden we pas in november terecht. Dat was dus afgelopen woensdag. Konden we mooi ons half-jarig jubileum vieren.
Het zou een avond vol verrassingen worden. We kenden het restaurant allebei niet en we zouden ‘gebruik maken’ van het 3 gangen verrassingsmenu.

Uit eten is meestal niet zo bijzonder als wij dat doen. Snelle happen of een simpele salade bij een eetcafé of eenvoudig restaurantje.
Soms een veredelde friettent annex pizzeria of een pannenkoekenhuis. Een enkele keer treffen we een tent waar enkel ‘campingvoer’ te krijgen is. (Inderdaad. Dat is dan 1 keer en nooit meer).
Regelmatig eten we Sushi en 1 of 2 keer per jaar naar de Chinees. Ik eet het nooit maar ik hou van Chinees. Alleen van ‘de Chinees’, hè? Niet zelf gemaakt.
Thai is niet mijn lievelings en Lief houdt niet zo van Italiaans. Dus die twee opties slaan we altijd over.

We kwamen precies op tijd aan bij het restaurant van onze keuze.
Een blik door het raam leerde dat het een sjieke tent was. De tafels waren keurig gedekt met katoenen servetten, drie glazen en 3 setjes bestek. Er stonden allerlei liflafjes op tafel.
We keken elkaar even snel aan. Dit was out of onze comfortzone.
We waren in ons dagelijkse kloffie. Na het werk hadden we niet meer echt moeite gedaan om er nog wat van te maken.
Wisten wij veel.

Er waren nog maar weinig gasten. Aan de tafels die bezet waren zaten wat oudere, sjieke mensen met stropdassen en bontjes. Ik voelde me een beetje opgelaten in m’n spijkerbroek en m’n gemakkelijke vestje.
De gastheer schoof mijn stoel aan (daar kan ik ook niet zo goed mee omgaan) en de gastvrouw bood (tegen betaling uiteraard) een extra gang aan. Na lang twijfelen besloten we dat dan maar te doen. ‘We zijn er nou toch’.
‘Lust u iets niet? Is er sprake van een allergie?’ Buiten mosselen en alles waar kokos in zit, kon ik zo snel niks bedenken.
Een verrassingsmenu. Lekker makkelijk. Lief wilde vlees, mij maakte het niet zoveel uit.
De gastheer twijfelde aan onze kennis van de besteketiquette. Hij legde ongevraagd uit hoe het werkte. Uiterst vriendelijk vertelde ik dat ik dát dus wel wist. We bestelden een wijn en stortten ons op de liflaffen. Die waren zo op. Het waren 4 olijven, 10 perfect gebrande en gekruide pinda’s en 6 stukjes overheerlijke zelfgebakken chipsachtige dingetjes.

Ik voelde me een beetje cheap-ass in zo’n mooi sjiek restaurant. Gelukkig kwam er snel nog een AH-stelletje. Een poosje later twee AH-meisjes. We waren we niet de enige AH-klanten.
Het eten was bijzonder heerlijk. Maar écht. We hebben genoten.
We gaan heus nog een keer terug.

Maar dan trek ik even een jurkje aan.