Ik ben eigenlijk niet zo van voetbal. Ik volg het een beetje. Om mee te kunnen lullen met de jongens uit de klas.
Maar ja, als er twee weken vakantie opzitten, dan is de actuele kennis beneden alle peil.
Ik fietste naar m’n pa en ma. Want moederdag. Pa vroeg mij hoe het met PSV was. Hij kwam net thuis.
‘Moeten die voetballen dan?’ vroeg ik.
Pa legde het haarfijn uit. Wie er van wie moest winnen met hoeveel. Iets met zes doelpunten verschil. Of Ajax moest gelijk of verliezen van de Graafschap.
Anyway. Ik begreep het. Het leek me kansloos. Voor PSV dan he?
Radio 1 stond buiten aan. De televisie binnen.
Het was spannend.
Ik checkte Facebook.
De vele moederdagberichten maakten al vanaf een uur of één plaats voor voetbal. Een lokale kroeg zou de wedstrijd op groot scherm brengen.
Daarna was het heel lang stil. En toen ontplofte Facebook.
‘De kuip viert 1-1 van de Graafschap tegen Ajax’. Werd gepost door een Feyenoordfan.
Er werden foto’s gedeeld. Heel veel foto’s. PSV KAMPIOEN was de strekking.
Van de Verlenging, van het PSV-stadion, van Stratumseind en van heel veel (inmiddels) dronken boeren.
Negen keer de foto met het shirt van Philips en de gebalde vuisten.
Eindhovens Dagblad, Brabants Dagblad en de Volkskrant. Iedereen deed mee.
Mannen die blij waren. Maar ook vrouwen die ‘verplicht’ mee moesten luisteren naar Radio 1. In de auto. Of op het strand.
Er was ook iemand, die heel erg moest lachen.
En toen werd ook Oranje-Zwart nog kampioen.
Er was ook een gedichtje. Het ging zo:
‘Oh PSV, wat je met me doet,
Trots ben ik in voor- en tegenspoed,
Whoohohoo,
Geen engelen en geen hand in hand,
Eindhoven, de Gekste van het land,
Whohoho, Jalalala Jalalalala, jalalallalalalaaaaa whohohoho’
Daaronder stond een foto van een grote jongen, zonder baard. Hij stond wijdbeens en z’n armen gericht naar links en rechts voor het stadhuis van Eindhoven. Zijn mond staat open. Er zal iets van ‘KAMPIOENUUUH’ uitgekomen zijn.
Ultieme blijheid.
Filmpjes van Stratum. Van springende mensen met vingers in de lucht. Van rood/witte vlaggen. Van rode rookbommen. Van trommelen en spreekkoren.
Er is ook een ‘Snollebollekes-Vrouwkes PSV Kampioensremix’.
Ik heb het maar niet geluisterd.
Ik zag een bericht van het Parool. Met een verzoek om niet naar het Arenapark te komen met de auto. Ik zag een foto van de AJAX-bus die al voorzien was met een dikke sticker op de achterruit met de tekst: AJAX Kampioen 2015-2016. Daarbij stond een trapje. Iemand moest de sticker weer verwijderen.
Ik zag ook een programma. Hoe de huldiging zou gaan verlopen. Met live muziek, de huldiging en ‘het einde’.
Er waren spelregels. Geen glas, geen vuurwerk, geen spreekkoren, geen kwetsende spandoeken. De politie zou bij problemen ‘direct’ optreden. Er zouden camera’s komen en ambulante handel werd vandaag rondom de ArenA niet toegestaan.
Het bleek allemaal niet nodig.
Want PSV was bij nader inzien toch de beste.
En toen kwamen de felicitaties. Van fans aan PSV. Van bedrijven aan PSV. Van media aan PSV. En van een meisje.
‘Wat een prachtig moederdagcadeau heb ik gekregen zeg!!!!!’
Het stond er echt. En ze is niet eens moeder.
Mijn blogbuurvrouw postte prachtige picture poetry. Het had niks met voetballen te maken. Het werd ook niet gezien. PSV overheerste en was meester.
Ik zag een hond met een PSV-sjaal.
Teksten over en voor boeren. Spijtoptanten die te veel grootspraak ventileerden. Een oproep dat dadelijk Studio Sport begint.
Een filmpje van een huilende Ajax-speler. Sorry. Ik weet niet wie. Maar het is een kutgevoel. Zoveel was duidelijk.
Het weekendje van de lokale carnavalsvereniging zal ook wel op een feestje zijn uitgelopen.
Moppen. Ironie. Leedvermaak. Euforie. Halleluja. Ultiem verdriet en ultiem geluk.
Het was er allemaal.
Maar het mooiste was nog Neef Kwek die samen met m’n pa TV keek.
Zijn kleine verbrande armpjes gingen de lucht in toen het fluitsignaal klonk.
Het glunderende gezichtje sprak boekdelen.
‘YES, ze hebben gewonnen, opa!’
