Surprises maken is niet mijn hobby. Ik kan nooit wat verzinnen en áls ik dan wel wat heb bedacht, is het resultaat nooit zoals het er in mijn hoofd uit zag.

Toen ik pas op school werkte, zo’n 14 jaar geleden, vierden de klassen nog Sinterklaas met surprise. Het handvaardigheidlokaal was tegen sinterklaastijd na school druk bezet met docenten die allemaal iets moesten maken. De handvaardigheidleraar was druk in de weer met zaagjes fixen voor de figuurzaag en het lospeuteren van vastgeplakte doppen op flessen houtlijm. De tekenjuffen werden ingeschakeld voor ideeën. Want die hadden ze. Maar de uitvoering he? Dat moest ik toch écht zelf doen.
Na een of twee middagen ploeteren, kwam er altijd wel wat acceptabels uit.

Ik was niet de enige die er moeite mee had. In de loop der jaren bleek dat het meer en meer stress opleverde bij kinderen. Ook bij hun ouders trouwens. Die belden dan de avond van tevoren op om te vragen of er écht morgen surprise was?
Dat daar al regelmatig brieven over naar huis gegaan waren, hadden ze dan even gemist.

De weken van tevoren begon het al. Het idee dat er een surprise moest komen maakte de kinderen druk. Op een gegeven moment stond ik met een pot briefjes op de gang de trekking manipuleren. Voor sommige leerlingen is het beter als die iets mogen maken voor de juf. Die kunnen doorgaans iets beter met teleurstellingen om gaan.
We moesten altijd een reservesurprise maken want er was er altijd wel iemand die hem vergeten was. Of motorisch zo onhandig dat het eigenlijk ‘niks’ was. Of dat de surprise onderweg kwijtgeraakt was. Of in een plas gevallen. Dat soort dingen.

Een paar jaar had ik klassen die echt lelijke dingen maakten voor elkaar. Of hele gore. Omdat ze hun klasgenoot niet mochten. De populatie van onze school veranderde. Sociale activiteiten zaten er niet meer in, bij sommige klassen.
Op een dag besloten we het maar niet meer te doen. Er was meer gedoe dan dat er lol aan was. Bovendien hoefde ik dan zelf geen surprises meer te maken. Een fijne bijkomstigheid.

Maar om Sinterklaas nou zomaar voorbij te laten gaan… ik vond het ongezellig. We deden andere activiteiten. We lieten de keuze aan de klas. Soms was dat ‘chillen met een film’. Soms was het een spel. Soms kochten we alleen kadootjes voor elkaar. Dat was ook heel erg leuk.
We hadden speculaas en pepernoten en chocomel.
Na een uurtje was de koek wel op en konden we weer verder met de orde van de dag.

Dit jaar hebben Co en ik voor het eerst sinds jaren weer een klas die heel sociaal is en lief voor elkaar. Fijne, brave, leuke kinderen.
Iemand had voorgesteld surprises te maken. Co had ingestemd.
De mededeling kwam vorige week. We gaan surprise doen, juf!
‘Kak’, dacht ik nog.
‘Wat een leuk idee!’ riep ik nét iets te enthousiast.

Op 9 december gaat het gebeuren. Natuurkunde valt uit. Nederlands ook.
Twee uur surprisepret. Volgende week trekken we de lootjes.

Co en ik hoeven maar een klein beetje te manipuleren. Daarna komt alles goed.
Hoop ik.