Ik deed het afgelopen half jaar een opleiding. Dat moest van minister Dekker. Die had bedacht dat mensen met ‘alleen maar Pabo’ niet goed genoeg zijn voor het voortgezet onderwijs. Dus als ik m’n baantje op de allerleukste school van Eindhoven wilde behouden zou ik aan de bak moeten.

Dat deed ik. Met hart en ziel. Want áls ik wat doe, dan doe ik het goed.

Studeren is gedoe en ik hou niet van gedoe. Maar ja. Dit moest. Na het afronden van de Pabo in 2003 had ik mezelf, met alles wat ik inzetten kon, beloofd dat ik nooit meer zou studeren. Ik was toen 30. Ik vond het wel Sjakies.

Ik probeerde mezelf moed in te spreken. Dat ik het best kon. En dat het best interessant zou zijn. Dat ik hier best goed in zou zijn. Dat het maar een half jaartje was. En dat ik héus wel kon doorzetten. Dat ik heus wel gedisciplineerd kan zijn als het moet. Dat ik een Ferme Vrouw ben. En dat ik niet moest zeuren.

Een half jaartje maar… Al na de eerste bijeenkomsten zag ik dat de leuke dingen en het sociale leven even geskipt moesten worden. Het was veel. Heel veel. De opleiding behelst 30 studiepunten. Dat is 780 uren studie. Dat is iets meer dan 31 uur per week. Bovenop mijn fulltime baan. Ik zag nauwelijks nog leuke mensen voor de lol. Als ik ze wel zag, betekende dat dat ik de volgende dag dubbel werk moest doen.

Ik las veel boeken. Ik oefende wiskundesommen en nask-examens. Ik kreeg bijles. Ik deed onderzoeken en nam enquêtes af. Ik maakte ruzie met Excel en PowerPoint. Ik verzamelde een trog bewijsmateriaal. Ik zat uren achter mijn laptop. Soms tot diep in de nacht.

Ik huilde. Ik mopperde. Ik had een berg stress en riep tegen alles en iedereen dat ik dacht dat ik bijna overspannen was.
Ik was mezelf niet. Ik vond mezelf ook vooral zielig. Bah.

Ergens halverwege de opleiding moest ik, tot overmaat van ramp, ook nog een presentatie geven voor het vak ‘Mens & Natuur’. Ooit, lang geleden, liep ik een trauma op tijdens een presentatie. Lief hypnotiseerde mij. Dat hielp. Ik werd er rustig van. De presentatie ging goed. Ik sliep weer lekker, ik hoefde niet over te geven, mijn stem bibberde niet, m’n hart klopte niet in m’n keel en ik kwam goed uit m’n woorden.

Ik werkte hard. Heel hard. Iedereen was lief voor me. Mensen spraken zalvende woorden en ik kreeg oppeppers. Dank je wel daarvoor. Maar écht.

Op de valreep leverde ik mijn portfolio in.
Vorige week kwam de verlossende mail dat alles is goedgekeurd. Jullie snappen dat ik blij ben.

Ik moet er nog even aan wennen. Dat ik gewoon op de bank kan zitten zonder dat er ‘van alles’ in m’n nek ligt te hijgen. Dat ik gewoon dingen kan afspreken omdat ik toch klaar ben.

Of nou ja. Bijna dan. Het allerlaatste loodje zit nog ergens te friemelen. Morgen is de grote dag. Ik weet niet precies hoe laat ik aan de beurt ben. Het is ergens in de middag.
Ik moet een presentatie geven. Over mijn leerproces.

En dan is het écht helemaal klaar.
Dan ben ik weer een blije, vrije, Ferme Vrouw.

Duimen jullie mee?